حافظه جانبي

حافظه جانبي :

حافظه خارجي كه به عنوان حافظه ثانويه يا حافظه كمكي نيز شناخته مي شود، به هر وسيله ذخيره سازي يا رسانه اي اطلاق مي شود كه براي ذخيره داده ها در خارج از حافظه اصلي يا حافظه اصلي رايانه، كه شامل RAM و حافظه نهان است، استفاده مي شود.

دستگاه هاي حافظه خارجي مي توانند قابل جابجايي يا غير قابل جابجايي باشند و مي توانند مقادير زيادي داده مانند اسناد، عكس ها، فيلم ها و موسيقي را براي مدت طولاني ذخيره كنند. نمونه‌هايي از دستگاه‌هاي حافظه خارجي عبارتند از: درايوهاي ديسك سخت، درايوهاي حالت جامد، درايوهاي فلش USB، كارت‌هاي حافظه و رسانه‌هاي ذخيره‌سازي نوري مانند CD و DVD.

حافظه خارجي معمولاً براي ذخيره داده هايي استفاده مي شود كه به طور مكرر در دسترس نيستند يا بايد بين رايانه ها يا دستگاه هاي مختلف منتقل شوند. همچنين براي ارائه راه‌حل‌هاي پشتيبان‌گيري و بازيابي فاجعه براي داده‌هاي مهم، و همچنين براي افزايش ظرفيت ذخيره‌سازي رايانه فراتر از محدوديت‌هاي حافظه داخلي آن استفاده مي‌شود.

كاربرد حافظه جانبي :

حافظه خارجي يكي از اجزاي مهم تجهيزات فيلمبرداري و عكاسي است، زيرا براي ذخيره فايل‌هاي رسانه ديجيتال مانند عكس‌ها و فيلم‌ها كه توسط دوربين‌ها و ساير دستگاه‌هاي ضبط ضبط مي‌شوند، استفاده مي‌شود.

در فيلم‌سازي و عكاسي حرفه‌اي، حافظه خارجي اغلب براي ارائه ظرفيت ذخيره‌سازي اضافي و سرعت خواندن/نوشتن سريع‌تر استفاده مي‌شود كه براي ثبت تصاوير و فيلم‌هاي ويدئويي با وضوح بالا بسيار مهم است. اين به ويژه براي عكسبرداري با وضوح بالا (HD) و وضوح 4K، كه مي تواند اندازه فايل هاي بزرگي را ايجاد كند كه به فضاي ذخيره سازي قابل توجهي و سرعت انتقال داده نياز دارد، مهم است.

دستگاه‌هاي حافظه خارجي مانند كارت‌هاي حافظه، درايوهاي حالت جامد (SSD) و هارد ديسك‌هاي قابل حمل معمولاً براي ذخيره و انتقال فايل‌هاي رسانه ديجيتال در فيلم‌برداري و عكاسي استفاده مي‌شوند. آنها مزاياي مختلفي مانند قابل حمل بودن، دوام و قابليت اطمينان را ارائه مي دهند كه آنها را براي استفاده در ميدان يا عكسبرداري هاي مكاني ايده آل مي كند.

حافظه خارجي همچنين به عنوان يك راه حل پشتيبان براي فايل هاي رسانه ديجيتال استفاده مي شود و يك كپي اضافي از داده هاي مهم را در صورت از بين رفتن يا خراب شدن داده ها فراهم مي كند. اين در فيلم‌سازي و عكاسي حرفه‌اي بسيار مهم است، جايي كه از دست دادن داده‌ها مي‌تواند منجر به آسيب مالي و اعتبار قابل توجهي شود.

مدل هاي مختلف رم دوربين

SD، SDHC، SDXC و SDUC انواع مختلفي از كارت‌هاي حافظه Secure Digital (SD) هستند كه معمولاً در دوربين‌هاي ديجيتال، دوربين‌هاي فيلم‌برداري و ساير دستگاه‌هاي قابل حمل براي ذخيره فايل‌هاي رسانه ديجيتال استفاده مي‌شوند.

SD: SD (Secure Digital) نوع اصلي كارت حافظه SD با حداكثر ظرفيت 2 گيگابايت است. اين ابتدايي ترين و قديمي ترين نوع كارت SD است و امروزه به دليل ظرفيت محدود به ندرت مورد استفاده قرار مي گيرد.

SDHC: SDHC (Secure Digital High Capacity) نوع جديدي از كارت SD است كه ظرفيت هاي ذخيره سازي بالاتري از 4 تا 32 گيگابايت را ارائه مي دهد. كارت هاي SDHC معمولا در دوربين هاي ديجيتال و دوربين هاي فيلمبرداري براي ذخيره عكس ها و فيلم هاي با وضوح بالا استفاده مي شوند.

SDXC: SDXC (Secure Digital Extended Capacity) جديدترين نوع كارت SD است كه حتي ظرفيت ذخيره سازي بالاتري نسبت به SDHC دارد كه از 64 گيگابايت تا 2 ترابايت متغير است. كارت‌هاي SDXC براي استفاده در دوربين‌هاي ديجيتال و دوربين‌هاي فيلم‌برداري پيشرفته و همچنين ساير دستگاه‌هايي كه نياز به فضاي ذخيره‌سازي زيادي دارند، ايده‌آل هستند.

SDUC: SDUC (Secure Digital Ultra Capacity) جديدترين نوع كارت SD است كه تا 128 ترابايت ظرفيت دارد. اين كارت ها براي استفاده در تجهيزات حرفه اي كه به ظرفيت و كارايي فوق العاده بالايي نياز دارند، مانند دوربين هاي فيلمبرداري 8K، طراحي شده اند.

كارت هاي SD و SDHC از سيستم فايل FAT32 استفاده مي كنند، در حالي كه كارت هاي SDXC و SDUC از exFAT استفاده مي كنند. كارت‌هاي SD ممكن است داراي رتبه‌بندي كلاس سرعت، مانند كلاس 2، 4، 6، يا 10 باشند كه نشان‌دهنده حداقل سرعت نوشتن بر حسب مگابايت در ثانيه (MB/s) است. كارت‌هاي SD با رتبه‌بندي‌هاي كلاس سرعت بالاتر براي فيلم‌برداري با وضوح بالا و عكاسي در حالت پشت سر هم مناسب‌تر هستند.

SDX يك مخفف استاندارد براي كارت SD نيست، بنابراين مشخص نيست كه به چه چيزي اشاره دارد.

سرعت هاي حافظه جانبي :

سرعت حافظه خارجي به سرعت خواندن يا نوشتن داده ها از يك دستگاه ذخيره سازي خارجي اشاره دارد. سرعت يك دستگاه حافظه خارجي مهم است، زيرا مي تواند بر عملكرد كلي سيستم تأثير بگذارد.

در اينجا رايج ترين انواع سرعت حافظه خارجي و موارد استفاده از آنها آورده شده است:

USB 2.0: USB 2.0 يك استاندارد قديمي براي اتصالات USB است كه حداكثر سرعت انتقال داده 480 مگابيت در ثانيه (Mbps) را ارائه مي دهد. معمولاً براي دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي كم‌سرعت، مانند درايوهاي فلش USB، كه به سرعت انتقال اطلاعات سريع نياز ندارند، استفاده مي‌شود.

USB 3.0/3.1 Gen 1: USB 3.0 (همچنين به عنوان USB 3.1 Gen 1 شناخته مي شود) استاندارد جديدتري براي اتصالات USB است كه حداكثر سرعت انتقال داده 5 گيگابيت در ثانيه (Gbps) را ارائه مي دهد. معمولاً براي دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي با سرعت بالا، مانند هارد ديسك‌هاي خارجي، كه به سرعت انتقال اطلاعات سريع نياز دارند، استفاده مي‌شود.

USB 3.1 Gen 2: USB 3.1 Gen 2 آخرين استاندارد براي اتصالات USB است كه حداكثر سرعت انتقال داده 10 گيگابيت بر ثانيه را ارائه مي دهد. معمولاً براي دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي با كارايي بالا، مانند درايوهاي حالت جامد (SSD) كه به سرعت انتقال داده سريع نياز دارند، استفاده مي‌شود.

eSATA: eSATA يك رابط اتصال است كه سرعت انتقال داده سريع‌تري را نسبت به USB فراهم مي‌كند و سرعت حداكثر 6 گيگابيت بر ثانيه را ارائه مي‌دهد. معمولاً براي دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي با سرعت بالا، مانند هارد ديسك‌هاي اكسترنال و SSD كه به سرعت انتقال اطلاعات سريع نياز دارند، استفاده مي‌شود.

Thunderbolt: Thunderbolt يك رابط اتصال پرسرعت است كه توسط اينتل توسعه يافته و سرعتي تا 40 گيگابيت بر ثانيه ارائه مي دهد. معمولاً براي دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي با كارايي بالا، مانند سيستم‌هاي RAID خارجي، كه به سرعت انتقال داده بسيار سريع نياز دارند، استفاده مي‌شود.

نوع سرعت حافظه خارجي مورد نياز به كاربرد خاص و دستگاهي كه به آن متصل است بستگي دارد. به عنوان مثال، دستگاه‌هاي ذخيره‌سازي خارجي با سرعت بالا، مانند SSD و سيستم‌هاي RAID، براي اطمينان از عملكرد مطلوب، به سرعت حافظه خارجي سريع نياز دارند. از سوي ديگر، درايوهاي فلش USB يا هاردهاي اكسترنال كه براي ذخيره داده هاي كمتر حياتي استفاده مي شوند، ممكن است به چنين سرعت بالايي نياز نداشته باشند.